martes, 27 de diciembre de 2016

Gemidos

De lletguir els comentaris M'ha donat una crisis
Ha sigut terrible
No podia aturar
Gemegava i tenia convulsions i no aturava d plorar
Aixi d sobte
Ara estic molt cansada
Perquè pasa aixo
No ho entenc
Cridava moltissim
A mes feia temos que estava sola al menjador mhavien deixat tota sola
Bien lo cuento aquí porque no tengo a quien contarlo.
Antes no era así.
No hay nada que haya descubierto que me calme en estos momentos. Es tan nuevo para mi que no se que hacer. Sin embargo no los borro

No borré enseguida los comentarios porque le son sumamente familiares. Son los que me acostumbre a oír desde los 3 a los 18 años. Quizás ahora me invada una sensación y me sienta extraña al defenderme. Por aquella época no decía nada. Pero veis? Algo así era lo que me decían de pequeña solo que nadie me defendía, tenia que continuar y no podía defenderme me lo tenían prohibido.

No los voy a borrar. No piedo. Al leerlos me han producido una rara sensación. Hacia tiempo bastante que no oia algo asi. Estos comentarios me han traido recuerdos. Recuerdos de cuando yo era pequeña y sin decir nada me decian todo lo que me acaban de comentar. Yo me defendia porque no habia hecho nada pero seguian. Recuerdos, cada minuto durante 19 años era asi. Viviendo en un colegio de psicópatas, o de gente con problemas que me usaban de cleenex. Recuerdos demasiado vivos, que aun golpean
Como aqui, habia los que seguramente me querian conocer pero que por miedo a tanta polémica se han cerrado y con muchos remordimientos borrado sus comentarios
No los voy a borrar. Un claro ejemplo de lo que sufrí de mis acosadores. Del acoso social. Del bullying psicologico. ESTO ES ACOSO EL QUE SUFRÍ ANTES DE PRONUNCIAR NINGUNA FRASE CON 3 AÑOS. Me aconsejaban lo mismo que se me aconseja ahora que pase. Nadie sabe si su historia es cierta

Lejos de borrar, es un ejemplo claro a lo que titula el blog. Os doy las gracias

No hay comentarios:

Publicar un comentario