lunes, 3 de abril de 2017

Los 30

LADIES AND GENTLEMAN!
Como dirian en una de las peliculas que marcan mi vida
" Wilkkomen and Bienvenue, Welcome... to the thirties!"
Sin comerlo ni beberlo, ha llegado algo que pensaba leeeeeeejos, muy lejano, demasiado que nunca llegaria...Si señoras y señores:
HOY ME HAN CAIDO LOS 30!
¡Pero que dulces treinta!
Hago balance y la decada del 2 ha sido el redescubrimiento. Empece a nacer i vivir con 18 años. Antes tan solo mi familia, mis libros i mis amigos imaginarios eran mi vida. Yo apenas era un ser sin criterio, y sin saber que era tener criterio. Un ser sin habilidad social que solo sabia ponerse de espaldas a la gente por fobia social, a aguantar dolor, insultos, acoso, maltrato fisico y psicologico y social apoyado por mis profesores, etiquetadisima, y enfrentarme cada dia al dolor, al sufrimiento y al maltrato con la fuerza de que algun dia cumpliria, como decian por la tele, mis sueños. Pero parece que nadie notaba eso.
A los veinte llegue a Barcelona para encontrarme conmigo misma. Nací, i como un bebé fui acogida por una familia que me enseñó la vida. Me enseñaron que yo era una mujer. Me enseñaron a cruzar la calle mirando los dos lados. Me enseñaron a hablar bien para luego hablar en grupo. Me enseñaron a ser valiente y a perder solo un poco miedo social. Me enseñaron a bajar a comer aunque estuviera mala. I sobretodo me enseñaron a ser guapa, a quererme, a mantener aquello que yo jamas habia oido hablar: MI DIGNIDAD. Nunca supieron que estaba totalmente perdida y a la vez, estaba donde debia estar. En el lugar correcto. Gracias a ese empujon, ese bebe, bebe niña, jugo como una niña, rio como una adolescente y aprendio a solucionar sus problemas como una adulta junto a mis queridos cientificos locos:
Marta Gatell, Ixchell Valderey, Raul Marcos, Josep Salvado, David Noguero, Carla Tortades, Oscar Pujal, Enric Huguet, Cristina Gené, Pere Saguer, Laura Vila, Yaiza, Sara Keiko, Joana Martinez, y muchos mas
Grasies per aguantar—me, per fer—me riure, per ensenyar—me, per acullir—me  amb els braços oberts, i perque sense aquestes persones jo no seria qui som ara mateix. Sou un tresor. Grasis per estimar—me i fer—me tornar la infantesa perduda i tornar—me a l'epoca dels 10 anys. Ho necesitava. Grasis, sempre sereu el meu petit gran motor. Vos estim!
Despres vaig tornar amb renovació al màxim. Pero esta clar que la força d'uns grans amics no ho es tot menys a una illa a on les etiquetes, la vergonya i la fobia social no es ben rebuda
Por eso luché como pude por mis sueños, corrí hacia ellos. Hasta que me he cansado.
En ocasiones tenemos que abandonar o tan solo esconder un poco la vida por la que habiamos luchado y planeado por las experiencias nuevamente negativas frente al dolor, al miedo i a la ignorancia social. Por que no se han dado las condiciones, escojes mal en mal sitio en mal lugar ya que no somos la misma persona de antes, o simplemente por cansancio.
Con estos pensamientos renazco. Un cambio es siempre un buen comienzo. Hay un antes y un después del momento del ayer. Sobretodo a lo que perder la vergüenza, el miedo o el desinterés se refiere.
Hay alguna cosa con la que no te lleves bien o no te guste particularmente? Esquivala. El poder del mar es imparable, el de la Naturaleza, y el hombre y la mujer somos Naturaleza. Nuestro poder es infinito. Imparable. Mejorable. Tan solo has de encontrar el momento en que empieza el después. El sufrimiento es opcional para ese poder y no sirve para mas que hacerte daño.
Los que bailamos percibimos el mundo de forma distinta. Por que bailamos no tenemos miedo a caer. A equivocarnos. Nos levantamos i volvemos a bailar. Bailar...por eso me ha ido así siempre igual. Por no bailar lo que me gustaría.
La familia que me ha tocado aguantar es la más maravillosa que existe. Gracias por estar ahí.
El amor
Como diria Jean Paul Sastre en "La escritura es cultura",
"Ponerse a querer a alguien es una gran hazaña. Se necesita una energía, una generosidad, una ceguera...hasta hay un momento, un principio mismo, que se salta. Si uno reflexiona demasiado, no lo hará, no amara, y aquella bonita historia de amor nunca se consumará".
La culpa fue mía por gustarme los reflexivos, que de tanto pensar no fueron lo suficientemente valientes como para saltar. Take a risk. I will take a risk now. I can think big because I will be big. Pero siempre hay un Él o un Ella en la vida de todos.
Si, señores, vinieron los treinta. Pero para mi es como los nuevos veinte. Porque nací con 18 años, crecí con 23 i ahora...en plena madurez de los 18 oficiales! Mayoría de edad! Que alegría! Los treinta i algunos cambios... no tiembles, es una década fantástica! Seguir creciendo como persona, menos fobia social cada día poco a poco i mas habilidades sociales, mas entender a los demás! Es increíble nunca dejo de sorprenderme!!!!!!!! I ahora disfruto mas diferente que los veinte, los treinta o cualquier edad es la MEJOR EDAD : DISFRUTA DE CADA MOMENTO.
Facebook me recuerda que hoy es mi cumpleaños. Ser treintañera es algo increíble, que suerte ser mujer y poder experimentarlo por muchos cambios físicos que suframos.
Pero eso si: No renuncio a mis sueños ni pienso renunciarlos. Tan solo cambio de planes porque hay cambio de ser cambio de mujer.
Si señoras y señores, soy treintañera. No añoraré los veinte más que por la ausencia de canas i patas de gallo i arruga
Por lo demás, si, me quedo con los treinta, sobretodo cuando arranca en tan buena compañía, con mi familia a la que adoro. Gracias familia por este día tan especial.
La familia que me ha tocado aguantar es la más maravillosa que existe. Gracias por estar ahí. Por supuesto, muchas gracias amigos/as y familiares por vuestras felicitaciones, siempre hacen ilusión ;). Mi familia, mi hermosa familia, mi espectacular familia ellos si que son muy GRANDES<3! Os quiero! Os quiero muchísimo!